Dylematy więźniów i zwycięskie strategie. Teoria gier

Autor: Jordi Deulofeu

• Szczegółowe informacje
• Informacje dot. wydania

• Tłumaczenie: Urszula Swaniewicz
  Tytuł oryginału: Prisioneros con dilemas y estrategias dominantes. Teoría de juegos
  Seria/cykl wydawniczy: Świat jest matematyczny
  Wydawnictwo: RBA
  Data wydania: 2012
  ISBN 978-84-473-7518-9
  
• Wydanie: papierowe
  Oprawa: twarda z obwolutą
  Liczba stron: 142

Autor Dylematów więźniów i zwycięskich strategii zamierzał – jak pisze we wstępie – popatrzeć na gry od matematycznej strony, pokazać, jakie teorie za nimi stoją. Rozpoczynamy od Krótkiej historii zależności między matematyką a grami i rozważań na temat matematyki „rozrywkowej i poważnej”, czytamy o grach starożytnych, średniowiecznych, renesansowych… Poznamy też kilka faktów na temat gier i łamigłówek współczesnych. Rozdział drugi traktuje o grach strategicznych, a trzeci – o losowych. Następnie zapoznajemy się z podstawowymi faktami z teorii gier oraz czytamy o zastosowaniach tego działu matematyki.

Jeśli kogoś zaniepokoił niezbyt zachęcający tytuł rozdziału otwierającego popularnonaukową książkę związaną z grami, to niestety – zaniepokoił słusznie. Książka pisana jest tak topornie, że trudno wyobrazić sobie, że może istnieć nudniejsza gałąź nauki, niż teoria gier. Nie wierzę, by książka mogła przechodzić redakcję i korektę – złe jest po prostu wszystko. Nie jest dobrze merytorycznie: na przykład w pierwszym rozdziale panuje kompletny chaos, a przykłady, w założeniu ilustrujące tezy autora, są niejednokrotnie tak słabe, że skutek jest wręcz odwrotny. Opisy gier są niedobre, przypominają raczej wyliczankę, bez pomysłu na to, po co ona istnieje – informacje o wielu grach są tak ogólnikowe, że po ich przeczytaniu nadal nic nie wiemy. Pasjonująca historia paradoksu Monty’ego-Halla, mistrzowsko oddana przez Lenarda Mlodinowa w Matematyce niepewności, tutaj (s. 83) jest skrajnie nieinteresująca. Sporo zdań nie ma sensu, wiele wątków jest urwanych; dla przykładu na s. 28 autor zapowiada problem krów Newtona, po czym pisze o czymś zupełnie innym.

Jest źle, ale nie wiem, czy za przynajmniej niektóre z powyżej wymienionych problemów należy winić autora. Fatalnie jest też bowiem językowo. Tłumaczenie jest żmudne i nudne, bez jakiejkolwiek lekkości. Czytając tekst, niemal fizycznie czuje się, jak bardzo musiała się z przekładem męczyć tłumaczka. A kwestia redakcji i korekty… Błędy w książce są niezliczone i kompromitujące.  Przecinki stawiane są w kompletnie losowych miejscach. Jest więc całkiem prawdopodobne, że sporo błędów zostało wprowadzonych w polskim tłumaczeniu…

Choć przykro mi to napisać, muszę stwierdzić, że tej książki po prostu nie da się czytać. Odkładałam ją na półkę kilkanaście razy. Tylko uczciwość recenzencka kazała mi zmęczyć tę pozycję do końca. Gdyby nie wizja pisania recenzji, nie przebrnęłabym nawet pierwszego rozdziału. Niestety – tej pozycji polecić nie mogę.