Spacerownik Centrum Nauki Kopernik

Autor: Piotr Cieśliński, Dariusz Bartoszewicz

• Szczegółowe informacje
• Informacje dot. wydania

• Tłumaczenie: –
  Tytuł oryginału: –
  Seria/cykl wydawniczy: –
  Wydawnictwo: AGORA S.A.
  Data wydania: 2011
  ISBN: 978-83-268-0464-9

• Wydanie: papierowe
  Oprawa: miękka
  Liczba stron: 272

Spacerownik ma jasną, przejrzystą budowę. Zawiera zarówno podstawowe informacje o Centrum Nauki „Kopernik” – podaje m.in. jego lokalizację i godziny otwarcia, jak i szczegółowe opisy prezentowanych w nim instalacji. Każdej galerii tego niezwykłego muzeum poświęcony jest rozdział rozpoczynający się planem ekspozycji. Przewodnik podpowie nam zatem, na co zwrócić szczególną uwagę i jak najlepiej wykorzystać czas spędzony w tym wyjątkowym miejscu.

Nie jest to jedyna zaleta przygotowanego przez nas spacerownika. Znalazło się w nim także mnóstwo ciekawostek. Dowiemy się z niego m.in., na czym polega tajemnica uśmiechu Mony Lisy, kto jest najszybszym człowiekiem na świecie i jak zmierzyć wysokość skoku za pomocą stopera. Poznamy korzenie naszej cywilizacji i zasady funkcjonowania naszego organizmu. Przeczytamy w nim, kim byli James Watt i Max Planck. Atutem spacerownika są też liczne kolorowe zdjęcia eksponatów.

AGORA S.A., kulturalnysklep.pl

„Spacerownik” kupiłem dwa lata przed pierwszą wizytą w Centrum Nauki Kopernik. Dopiero niedawno udało mi się znaleźć na tyle dużo czasu, by wybrać się z rodziną na dłużej do Warszawy, a głównym celem naszej wycieczki było oczywiście CNK. Jednak zanim rozpoczęliśmy eksperymentowanie na miejscu, zdążyliśmy w domowym zaciszu świetnie się przygotować do tej wizyty. A wszystko dzięki „Spacerownikowi”, autorstwa znanego popularyzatora nauki, Piotra Cieślińskiego, oraz dziennikarza Gazety Wyborczej, Dariusza Bartoszewicza.

W zasadzie trudno sobie wyobrazić zwiedzanie CNK, nie zapoznawszy się wcześniej z tą publikacją. Znajdziemy tu nie tylko dokładny opis wszystkich działów, wskazówki, jak przeprowadzać konkretne eksperymenty, ale też obszerne wyjaśnienia zjawisk fizycznych, opisy sylwetek znanych naukowców, oraz masę ciekawostek naukowych, ilustrujących zasady działania poszczególnych urządzeń czy ekspozycji. Publikacja nie jest więc, jak mogłoby się wydawać, zwykłym przewodnikiem z mapkami, tak naprawdę to ponad 270 stronic doskonale napisanych, starannie zredagowanych i edytorsko dopracowanych treści popularnonaukowych.

„Spacerownik” okazał się też nieodzowny po powrocie do domu. Na spokojnie, gdy opadły już emocje związane z samodzielnym dokonywaniem licznych eksperymentów w CNK, można było uzupełnić swoją wiedzę i w pełni zrozumieć mechanizmy, jakie się kryły w danej ekspozycji czy doświadczeniu. Przykładowo dowiemy się, że złudzenie optyczne, które można zaobserwować w pokoju Amesa, ma ścisły związek z iluzją jazdy samochodu pod górkę (efekt kojarzony często z górą Żar w Beskidzie Niskim). Albo czytając o efekcie Stroopa, pokazującym, jak ludzki mózg daje się łatwo zmanipulować (gdy dostajemy sprzeczne informacje, zaczynamy wolniej przetwarzać informacje, opóźniając w efekcie podjęcie decyzji), dowiemy się, że dzieci mają wrodzoną umiejętność rozpoznawania twarzy, co powoduje, że małe dzieci przyzwyczają się do cech twarzy obecnych w ich otoczeniu. Dlatego potrafimy odróżnić z łatwością twarze Europejczyków, ale już Chińczyków nie potrafimy od siebie odróżnić. Jednak, co najciekawsze, jak piszą autorzy: „dla dziecka wychowanego wśród Chińczyków już po kilku miesiącach wszystkie twarze europejskie będą podobne do siebie. I na odwrót.”

Co ciekawe, autorzy postulują również, by do zasobów języka polskiego wprowadzić nowe słowo, jakim jest eksploratorium. I słusznie. Bo „centrum nauki” wydaje się być nieco zbyt ogólne i nie oddające w pełni specyfiki tego miejsca. A eksploratorium nawiązuje do czynności eksplorowania, czyli odkrywania, i sugeruje aktywne, nawet interaktywne, korzystanie z eksponatów i ekspozycji. Cóż, na razie, i pewnie jeszcze dosyć długo, nazwa Centrum Nauki Kopernik pozostanie bez zmian, ale pamiętajmy, że eksploratorium to znacznie lepsze określenie charakteru tego miejsca. Autorzy trafnie więc konstatują, że „eksploratorium tak bardzo różni się od tradycyjnego muzeum jak nauka teorii pływania od skoku na głęboką wodę”.