Młodzi i zakochani. Najpiękniejszy okres w ich życiu przypadł na trudne i niebezpieczne czasy. Bali się, ale wierzyli, że miłość przezwycięży wszystko. Niestety tragiczne wojenne wydarzenia przekreśliły ich wspólną przyszłość. Hala Glińska, dziewczyna Tadeusza Zawadzkiego „Zośki” w historii spisanej przez Dorotę Majewską i Aleksandrę Prykowską-Malec, wspomina swojego bohatera. Premiera książki „»Zośka«. Moja wielka miłość” już 25 października.
On, Tadeusz Zawadzki. Harcmistrz, podporucznik Armii Krajowej i Komendant Grup Szturmowych. Odważny, przystojny, prawdziwy przywódca. Ona, Hala Glińska. Harcerka i sanitariuszka batalionu „Golski”. Energiczna, pełna wdzięku, gotowa do poświęceń. Wielka i jedyna miłość Tadeusza, który zginął tragicznie 20 sierpnia 1943 roku. Miał 22 lata. Zakochanej dziewczynie cały świat rozpadł się na kawałki. Życie jednak toczyło się dalej, nie mogła bez końca opłakiwać ukochanego. Postanowiła wspomnienie o nim ocalić od zapomnienia.
Hala Glińska opowiada także o swoim beztroskim dzieciństwie w zamożnej rodzinie właściciela fabryki w przedwojennej Warszawie, pięknym okresie nauki w gimnazjum i zawartych wtedy przyjaźniach, wspólnych zabawach, wyjazdach i harcerstwie. Do grona przyjaciół Hali należeli m. in.: Danka Zdanowiczówna, Janek Bytnar „Rudy” i jego siostra Duśka, Alek Dawidowski i Basia Sapińska – postacie znane z „Kamieni na szaniec” Aleksandra Kamińskiego. Nagle, ci młodzi ludzie stanęli wobec grozy wojny. Nie zastanawiając się podjęli walkę. Poświęcili swoją młodość i życie dla wolności ojczyzny. Kobieta wraca też pamięcią do lat powojennych, wspomina męża, opowiada o rodzinie – dwóch córkach i sześciorgu wnucząt.
Hala Sapalska z domu Glińska zmarła w 2015 roku. Dorota Majewska i Aleksandra Prykowska-Malec towarzyszyły jej do końca. Zgromadziły pokaźny materiał na temat jej życia i czasów drugiej wojny, dokonując ważnych i zaskakujących odkryć. Książkę wzbogacają niepublikowane dotąd fotografie oraz dokumenty z prywatnego zbioru. Zapis historii opowiedzianej przez Halę to niezwykła podróż, dotykanie minionej epoki, przeniesienie się w czasy innej wrażliwości, zasad, obyczajów, a przede wszystkim zupełnie innych wyzwań niż te, przed którymi stoi pokolenie współczesnych młodych ludzi.
Jeden z najpiękniejszych dni mojego życia! Dwudziestego drugiego maja w czterdziestym drugim poszliśmy z Tadeuszem do ogrodu botanicznego, żeby uczcić moje imieniny. Wtedy imię Halina nie istniało w kalendarzu. Haliny obchodziły swoje święto razem z Helenami. Tadeusz miał na sobie białą koszulę, w której go lubiłam najbardziej. Był taki wytworny jak nigdy wcześniej. Długo spacerowaliśmy alejkami. Podziwialiśmy kwiatową feerię barw. Śmialiśmy się do siebie jak dzieci. Zachłannie łapaliśmy chwile szczęścia. Nie wiedzieliśmy, czy będą nam jeszcze dane. Usiedliśmy na ławce pod okazałym krzakiem pachnącego bzu. Nie mogłam powstrzymać emocji. Poderwałam się i poprosiłam go o najpiękniejszy uśmiech dla mnie. Musiałam go fotografować. Zrobiłam wiele zdjęć. Szkoda, że ocalały tylko dwa. To były ostatnie chwile beztroski. [fragment książki]
Dorota Majewska – pisarka związana z Warszawą. Autorka książek: „Cztery pory (u) roku” i „Nie nazywaj mnie Pamelą”. Pisze o kobietach, pochodzących z różnych środowisk i w różnym wieku. W jej twórczości, szczególnie poetyckiej, dużą rolę odegrała osobowość Wojciecha Siemiona, udział w spotkaniach literackich w posiadłości aktora w Petrykozach. „»Zośka«. Moja wielka miłość” to pierwsza powieść biograficzna pisarki, dla której inspiracją była przyjaźń i częsta obecność w domu Hali Sapalskiej z domu Glińskiej, jej opowieść o miłości utraconej przez wojnę.
Aleksandra Prykowska-Malec – aktorka, absolwentka Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Występowała gościnnie w Teatrze Narodowym. Na stałe współpracuje z Teatrem Polskiego Radia. Gra w Teatrze Telewizji, filmach fabularnych oraz serialach. W filmie „Oni szli szarymi szeregami” zagrała postać Basi Sapińskiej sympatii Alka Dawidowskiego. Otrzymała Dyplom Honorowy Rektora Akademii Teatralnej Andrzeja Strzeleckiego za szczególnie wartościową rozprawę magisterską zatytułowaną „Fenomen aktorstwa Ireny Eichlerówny”.
